بسم الله الرحمن الرحیم                                             

     ملاقات مرحوم معلم دامغانی رحمه الله علیه با آیت الله خامنه ای

آیت الله مروی می فرمودند حدود سه سال قبل من با ماشین رفتم دامغان

به آقای معلم عرض کردم ایام عید است آمده ام خدمتتان تا با هم مشرف بشویم مشهد

ایشان نیز لطف کرده و آمدند با هم رفتیم مشهد

رهبر معظم انقلاب هم در ایام عید مشهد مشرف بودند

چون ایشان خیلی به آقای معلم علاقمند بودند من یک روز به ایشان عرض کردم بیایید برویم خدمت مقام معظم رهبری

فرمودند برویم

وقتی رفتیم خدمت ایشان ده دوازده نفر از روحانیون بزرگ آنجا نشسته بودند

تا وارد شدیم ایشان ما را انداخت جلو      مرحوم آقای معلم دامغانی هیچ وقت نه بر سید و نه بر طلبه مقدم نمی شد هیچ وقت من ندیده بودم      و خودش پشت سرما وارد شد

یک مرتبه  چشم آقا به آقای معلم افتاد بلند شدند از آن گوشه مجلس آمدند وسط مجلس و او را بغل گرفتند محکم فشردند و ایشان را آوردند کنار دستشان نشاندند

یک روحانی که آنجا من پهلویش نشسته بودم گفت این آقا کیست که این قدر آقا اکرامش می کنند؟

گفتم الان خود آقا معرفی می کند آقا فهمیدند که اهل علم هم تعجب کردند لذا فرمودند   ایشان آقای معلم دامغانی هستند من یک جمله فقط درباره ایشان می گویم

در آن زمانهای قدیم یک کوره های دستی بود اینها قلع می دادند ظروف مسی را سفید می کردند

یک کوره بود یک قسمتی از زمین را خاکبرداری می کردند آنجا آتش می ریختند یک دستگاه دم هم بود و یک کسی این را می دمید تا آن آتش برافروخته می شد

این مس را می گذاشتند کنار این آتش داغ می شد قلع را به آن می زدند سفید می شد

باید حتما یک کسی این دم را بدمد و الا این آتش مشتعل نمی شود 

آقای معلم از آن کسانی است که می دمد به من و امثال من که می توانیم برای مردم کار کنیم

سخنرانی آیت الله مروی در تاریخ پانزدهم  آذرماه سال هزارو سیصد و هفتاد و هفت  در دانشگاه امام صادق علیه السلام تهران  در جشن نیمه شعبان

                         بسم الله الرحمن الرحیم                           

                       قال الامام المهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف

الْحَقُّ مَعَنا فَلَنْ یُوحِشَنا مَنْ قَعَدَ عَنّا، وَنَحْنُ صَنائِعُ رَبِّنا، وَالْخَلْقُ بَعْدُ صَنائِعُنا^1]

حق با ما اهل بیت است و کناره گیرى عده اى از ما هرگز سبب وحشتمان نمى شود; چرا که ما دست پرورده هاى پروردگاریم، و دیگر مخلوقین خداوند، دست پرورده هاى ما هستند.

      بسم الله الرحمن الرحیم

تصویر مبار ک آقا ی معلم دامغانی رحمه الله علیه

انشاءالله از ایشان برایتان خواهم گفت

  بسم الله الرحمن الرحیم

 کلامی از امام خمینی قدس الله نفسه الزکیه

 یاد خداى متعال و نعمت هاى او  
از امورى که انسان را معاونت کامل مى نماید در مجاهده با نفس و شیطان ، و باید انسان سالک مجاهد خیلى مواظب آن باشد ((تذکر )) است و ما این مقام را به ذکر آن ختم مى کنیم ، با این که خیلى از مطالب باقى است و آن در این مقام عبارت است از یاد خداى تعالى و نعمت هایى که به انسان مرحمت فرموده است . بدان که امور فطریه که هر انسان جبله و فطره بدان حکم مى کند، احترام منعم است و هر کس در کتاب ذات خود اگر تاملى کند، مى بیند که مسطور است که باید از کسى که به انسان نعمتى داد، احترام کند. و معلوم است هر چه نعمت بزرگ تر باشد و منعم در آن انعام بى غرض تر باشد، احترامش در نظر فطرت لازم تر و بیش تر است . مثلا فرق واضح است در احترام بین کسى که به شما یک اسب مى دهد و آن منظور نظرش هست ، یا کسى که یک ده شش دانگى بدهد و در این دادن منتى هم نگذارد. مثلا اگر دکترى شما را از کورى نجات داد، فطرتا او را احترام مى کنید، و اگر از مرگ نجات داد بیشتر احترام مى کنید. اکنون ملاحظه کن نعمت هاى ظاهره و باطنه که مالک الملوک جل شانه به ما مرحمت کرده که اگر جن و انس بخواهند یکى از آن ها را به ما بدهند نمى توانند و ما از آن غفلت داریم مثلا این هوایى که ما شب و روز از آن استفاده مى کنیم ، و حیات ما و همه موجودات محیط وابسته به وجود آن است که اگر یک ربع ساعت نباشد هیچ حیوانى زنده نمى ماند چه نعمت بزرگى است ؟ که اگر تمام جن و انس بخواهند شبیه آن را به ما بدهند، عاجزند، و همین طور قدرى متذکر شو سایر نعم الهى را، از قبیل صحت بدن و قواى ظاهره از قبیل چشم و گوش و ذوق و لمس و قواى باطنه از قبیل خیال و وهم و عقل و غیر آن که هر یک منافعى دارد که حد ندارد. تمام این ها را مالک الملوک به ما عنایت فرموده بدون این که از او بخواهیم ، و بدون این که به ما منتى تحمیل فرماید، و به این ها نیز اکتفا نفرموده است ، وانبیا و پیغمبران فرستاده ، و کتبى فرو فرستاده و راه سعادت و شقاوت و بهشت و جهنم را به نموده ، و هر چه محتاج به او بودیم در دنیا و آخرت به ما عنایت فرموده است ، بدون این که به طاعت و عبادت ما احتیاجى داشته باشد، یا به حال او طاعت و معصیت ما فرقى کند، فقط از براى نفع خود ما امر و نهى فرموده .
بعد از تذکر این نعمت ها و هزاران نعمت هاى دیگر که حقیقتا از شمردن کلیات آن تمام بشر عاجز است تا چه رسد به جزئیات آن ، آیا در فطرت شما احترام به چنین منعمى لازم است ؟ و آیا خیانت نمودن به چنین ولى نعمتى در نظر عقل چه حالى دارد؟ و نیز از امورى که در فطرت ثبت و مسطور است ، احترام شخص بزرگ و عظیم است . این همه احتراماتى که مردم از اهل دنیا و ثروت مى کنند، و از سلاطین و بزرگان براى این است که آن ها را بزرگ و عظیم تشخیص داده اند.
آیا چه عظمتى به عظمت و بزرگى مالک الملوک است که دنیاى پست و مخلوق ناقابل او که کوچک ترین عوالم است ، و تنگ ترین نشات است تاکنون عقل هیچ موجودى به آن نرسیده ؟ بلکه به همین منظومه شمسى خودمان که از منظومات شمسى دیگر کوچک تر و در پیش شموس دیگر قدر محسوس ندارد، مستکشفین بزرگ دنیا اطلاع پیدا نکرده اند. آیا این عظیم که با یک اشاره این همه عوالم و هزاران هزار عوالم غیبیه را خلق فرموده لازم الاحترام نیست در فطرت عقل ؟
و نیز، حاضر در کتاب فطرت لازم الاحترام است . مى بینید که اگر انسان از کسى خداى نکرده بدگویى کند در غیابش ، اگر حاضر شد فطرتا سکوت مى کند و از او احترام مى نماید، و معلوم است خداى تبارک و تعالى در همه جا حاضرم و تمام ممالک وجود، در تحت نظر او اداره مى شود، بلکه همه ، نفس حضور و همه عالم ، محضر ربوبیت است .
اکنون متذکر شو اى نفس خبیث نویسنده که چه ظلمى است بزرگ و چه گناهى است عظیم اگر معصیت چنین عظیمى را به نعمت خودش که قواى تست در محضر مقدس خودش بنمایى .
آیا اگر داراى خردلى حیا باشى ، نبایداز خجلت آب شوى و به زمین فرو بروى ؟ پس از عزیز متذکر عظمت خداى خودت باش ، و متذکر نعمت ها و مرحمت هاى او شو، و متذکر حضور باش ، و ترک کن نافرمانى او را، و در این جنگ بزرگ بر جنود شیطان غلبه کن ، و مملکت خود را مملکت رحمانى و حقانى کن ، و به جاى جنود شیطان ، محل اقامت لشگر حق تعالى نما، تا آن که خداوند تبارک و تعالى تو را توفیق دهد در مجاهده مقام دیگر و در میدان جنگ بزرگ تر که در پیش است ، و آن جهاد نفس است در عالم باطن و مقام دوم نفس که ان شاء الله به آن اشاره مى کنیم . و باز تذکر مى دهم که در هر حال به خود امیدى نداشته باش که از غیر خداى تعالى از کسى کارى بر نمى آید، و از خود حق تعالى با تضرع و زارى توفیق بخواه که تو را در این مجاهده ، اعانت فرماید تا بلکه ان شاءالله غالب آیى

انه ولى التوفیق .

خدایا : من گمشده ی دریای متلاطم روزگارم و تو بزرگواری ! پس ای خدا! هیچ می دانی که بزرگوار آن است که گمشده ای را به مقصد برساند ؟ تا ابد محتاج یاری تو ، رحمت تو ، توجه تو ، عشق تو ، گذشت تو ، عفو تو ، مهربانی تو ، و در یک کلام ... محتاج توام ! پلکهای مرطوب مرا باور کن ، این باران نیست که میبارد ، صدای خسته ی من است که از چشمانم بیرون میریزند

اللهم عرفنی نفسک فانک ان لم تعرفنی نفسک لم اعرف رسولک* اللهم عرفنی رسولک فا نک ان لم تعرفنی رسولک لم اعرف حجتک* الهم عرفنی حجتک  فا نک ان لم تعرفنی حجتک ظللت فی دینی