بسم الله الرحمن الرحیم
قال الامام المهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف
الْحَقُّ مَعَنا فَلَنْ یُوحِشَنا مَنْ قَعَدَ عَنّا، وَنَحْنُ صَنائِعُ رَبِّنا، وَالْخَلْقُ بَعْدُ صَنائِعُنا1]
حق با ما اهل بیت است و کناره گیرى عده اى از ما هرگز سبب وحشتمان نمى شود; چرا که ما دست پرورده هاى پروردگاریم، و دیگر مخلوقین خداوند، دست پرورده هاى ما هستند.
[1]. الغیبة، شیخ طوسى، ص285، ح245 ; احتجاج، ج2، ص278 ; بحارالأنوار، ج53، ص178، ح9 .
حجة الاسلام مهدوى طاهرى نقل کردند:
حضرت امام خمینى قدس سره (11)پس از آخرین عمل جراحى خویش ، در نهایت ضعف بدنى قرار داشت . برخى چاره را یارى خواستن از عارف ذاکر مرحوم معلم دامغانى - که سخت مورد توجه حضرت امام خمینى قدس سره بوده است - دانسته ، پس از تلفنى از وى تقاضاى حضورش را در کنار بستر امام نموده ، تا اگر مى تواند کارى انجام دهد.
او بدون معطلى پذیرفته و از دیار خویش به تهران آمد. لحظاتى پس از وارد شدن به اتاق مخصوص امام قدس سره ، گوشه اى مى ایستد و بر امام خیره مى شود، و آنگاه با حضرت امام ارتباط فکرى و روحى برقرار مى کند. ناگاه امام قدس سره چشمانشان را باز و مستقیما به آن عارف ذاکر مى نگرد. آنگاه بدون کوچکترین اشاره و یا کلامى ، این ارتباط خیره کننده دقایقى ادامه مى یابد، سپس آن عالم ذاکر از اتاق خارج مى شود.
پس از خروج از اتاق ، از او مى پرسند: چه شد؟
وى مى فرماید: او دیگر نمى خواهد در این دنیا بماند، ما قدرت بازگرداندن او را نداریم . فقط یک نماز مخصوصى است که شاید بتواند کمکى کند.
او بدون معطلى به شهر خویش باز مى گردد، ولى در کمال تعجب دچار فراموشى نسبت به انجام نماز مخصوص فوق مى شود. شبانگاهى بر انجام آن نماز توجه مى یابد، پس به قصد انجام آن سه بار استخاره مى کند، ولى در هر سه بار، استخاره راه نمى دهد. آنگاه متوجه وقوع حادثه اى براى امام مى شود، به ناچار دقایقى چند را به انتظار مى ماند، تا آن که متوجه از دنیا رفتن امام در همان دقایق مى شود. (14)
www.ghadeer.org/akhlagh/marefat_ya/samim001.htm#link2.html
